Beginnen is het moeilijkste

De eerste stap zetten. En die eerste stap werd in mijn hoofd al meermaals gestapt…Toen ik ergens halverwege mijn twintiger jaren was , zei ik boud ‘ik schrijf een boek voor mijn dertigste’.  En dat boek is er niet gekomen.  Ik schreef wel poëzie, af en toe artikels…En ja, er kwam een boek. In 2013.  In co-auteurschap met Sandra Peeters. Over conflicthantering op de werkvloer.  Een boek voor managers en HR-Professionals.

Ik bleef tussendoor, bij vlagen, poëzie schrijven. Bundelde af en toe stukken, had zelfs een gesprek met Inge Henneman  (o.a. curator van het fotografiemuseum in Antwerpen) om mijn samengestelde bundel met mooie foto’s te larderen.  Het is niet tot een gezamenlijk project gekomen omdat ik koudwatervrees had. Om mezelf te tonen.  En nog meer, om beoordeeld te worden op de kwaliteit van mijn werk.  Is dit wel goed genoeg?  Mooi genoeg? Is het kunst of maar wat amateuristische rijmelarij? En toch…als ik sommige stukken deelde of voorlas, dan raakte het mensen of deed ze het nadenken.

En ondertussen zijn we 2025. Een kantelingsjaar voor mij.  Het is ook het jaar waarin ik zestig geworden ben. En de aanloop daar naartoe heeft heel wat in mij bewogen.  Mij doen terugblikken. Niet uit nostalgie, maar om te analyseren waar en waarom ik andere wegen insloeg. En welke zijpaden ik vermeed.  Wat ik leerde onderweg.  Hoe ik geworden ben wie ik ben vandaag. Een zoekende, rusteloze ziel, noemden sommigen mij.  Zoekend ja, rusteloos neen.  Want ik heb al lang een innerlijk kompas in mij en een anker dat mij aan het leven zelf vasthoudt, en dat mij stormen doet doorstaan zonder te verdrinken. Terwijl ik wel al eens kopje onderging en water binnenkreeg. Of tegen de rotsen van een onwillig bestaan bijna te pletter sloeg.

Mijn nieuwsgierigheid en mijn gevoelige antennes hebben mij die wegen doen inslaan.  Aarzelend in het beslissingsproces soms, maar eens de beslissing genomen, met overtuiging.  Niet achterom ziend.  “No use crying over spilled milk” zoals de Engelsen plachten te zeggen.  Wel met oog voor wie ik zou gekwetst hebben, onbedoeld dan.  Omdat je niet aan verwachtingen beantwoordt.  Een aangepaste rebel of een rebelse aangepaste, zou noemde ik mezelf wel eens. Een en-en-mens.  Niet zozeer in het wikken en wegen, maar in de meerstemmigheid een plek geven.  Er is niet één waarheid.

Begin mei dit jaar gaf ik een festival-feest naar aanleiding van mijn zestigste verjaardag.  Een cadeau voor de aanwezigen en voor mezelf.  Want het is daar, dat ik uit eigen poëzie voorlas voor zo’n vijftal mensen, ze liet meenemen in een 7th Generation-oefening of een vuurritueel (dankzij fijne vriendin en collega Catherine Cattaruzza). En het moment waar ik publiekelijk aankondigde mijn schrijf- en cocreatieproject dat al lang zat te incuberen het leven te geven.  4 mei 2025.

Een concept...

En ik ging aan de slag om mijn website klaar te maken, uit te vlooien welke andere tools ik zou kunnen inzetten, mijn concept verder uit te werken, een eerste lijst van te spreken mensen op te maken…Te spreken mensen?  Jawel. Niet zomaar interviews.  Wel diepgaande gesprekken over wat hen beweegt.  Wat het betekent mens te zijn in deze turbulente tijden.  En “what makes them tick”?  Wat beweegt hen, stuwt hen vooruit om op hun eigen manier een bijdrage te leveren aan een warmere samenleving, een (re)generatieve economie…een wereld waarin we de natuur en elkaar respecteren en durven herdenken en hertekenen hoe wij leven, werken, wonen, zijn.  

Wat ik voor ogen heb, is een conversatie die nooit stopt. Die start bij de ene en zich verweeft in de conversatie met de andere.  En dan met elkaar. Met mij. In relatie gaan, een verweven patchwork van ontmoetingen, van plek tot plek.  En ik start gewoon met de mensen die mijn pad kruisen of kruisten…als ik alleen al mijn Linkedin-contacten zou nemen, dan ben ik zoet totdat ik de pijp aan Maarten geef 😊. 

1. Luik 1: twee dieptegesprekken per maand ongeveer. En dan schrijf ik daarover een artikel. En weef ik daar mijn beschouwingen tussen, met linken naar de actualiteit. De vorm zal zich tonen terwijl ik bezig ben. En allicht nog veranderen onderweg. “Flow, vorm en functie”, zoals de blauwe kaart nummer 3 zo mooi omschrijft in het ChancesToChange-bordspel (iets dat bij mij hoort- het spel, de community- en de organisatieversie die ik mee co-creëerde).
    
2. Luik 2: En daarnaast zal ik poëzie schrijven. Hoe beroert deze mens mij? Wat raakt mij in wat zij, hij of hun zegt ? Hoe transformeert mij dit verder m.a.w.
    
3. Luik 3: de cocreatie. Wat wil er ontstaan uit onze ontmoeting om bij te dragen aan die warme samenleving en (re)generatieve economie? Een lezing of een workshop? Een performance ? Een film-of boekbespreking en conversatiecirkel? Een groepsuitstap naar een bijzondere plek? Alles kan… Leve de verbeelding. Iets waar wij beiden én anderen baat bij hebben. In de geest van de filosofie van Satish Kumar “Soil, soul, society”

Laat je mee verrassen zoals ik me ook ga laten verrassen door de andere en mezelf.